Şeir məftunu

Şeir məftunu Müəllif: Hüseyn Cavid

Pürhəvəs şerə mübtəla bir qız,
Nura aşiq sevimli bir yıldız.
Kəndi bir şer-pürməlahət ikən,
Şerə bilməm bu incizab nədən?!
Daima gözlərində şer oqunur,
Gəliyor iştə, həm də pək məsrur...
Göydən enmiş mələk kibi pürnur,
Göyə çıqmış bəşər kibi məğrur...
Bu nə fitrət! Nə hali vəcdəfruz?
İştə hər bir ədası taqətsuz.
Nə qədər şairanə bir sima!
Həp gözəlliklər onda cilvənüma...
Bir həzin kölgə var o saçlarda,
Gecə qoynunda bəsləmiş guya.
Nə müəlla bəşər? Nə nazlı mələk!..
Göydən əsla ayırmıyor gözünü,
O bir afət, o bir sevimli çiçək
Ki, öpər pənbə dalğalar yüzünü.
Ona biganədir cahanda kədər,
Daima şux, daima dilbər...
Hüsnü eşq eyləsə təcəssüm əgər,
Böylə bir qız qiyafətində gəzər.

İstanbul.