Şuri-eşqin eyləyib bəs ki, məni divanə

Şuri-eşqin eyləyib bəs ki, məni divanə Müəllif: Fatma xanım Kəminə

Mənbə: Tərtib edəni: Zaman Əsgərli (2005). XIX əsr Azərbaycan şeiri antologiyası (az). Milli Kitabxana. "Şərq-Qərb". Orijinal mənbədən 2016-03-05 tarixində arxivləşdirilib. Yoxlanılıb 2016-08-13.

Şuri-eşqin eyləyib bəs ki, məni divanə,
Şohreyi-şəhr olubam aləm-əra əfsanə.

O qədu qaməti gordukcə xudadan dilərəm,
Dolanım başına kim şəmə necə pərvanə,

Qan tutub gozlərini məst ikən peyvəstə,
Ruzi-əzzəl necə kim, tutdu mənə peymanə.

Dəst busin mənə gər mumkun ola omrumdə,
Xaki-payinə düşüb, can verərəm mərdanə.

Lütf eylə əlimi tut ki, məni-uftadə,
Məstlikdən ayılıb bəlkə gəlim imanə.

Görcək ol zülfünü küfrə dəyişib imanı,
Gözüm oz əlim ilə, mən nə deyim Sənanə?

Eşq dərdinə ətibba qamusu acizdir,
Vəsl əlac edə məgər bu mərəzi-punhanə.

Baxma ahuyi-Xutən vəh ki, xətaya saldı
Məni bir ceşmə-siyəh baxmaq ilə məstanə.

Dəhrdə hicr oduna yandı Kəminə, yarəb,
Həşrdə hifz elə kim, ta nə qalıb niyranə.