Arizin görsə fələk, mehr buraxmaz ayə

Arizin görsə fələk, mehr buraxmaz ayə Müəllif: Məhəmməd Füzuli

Arizin görsə fələk, mehr buraxmaz ayə
Zərrə, zərrə qılıb onu buraxar səhrayə.

Surətin əksin alıb, bağə girər hərdəm su,
Rəşkdən qan içirər bərgi-güli-rənayə.

Yeridir əksinə ayinə dəmir bənd ursa,
Nə üçün qarşı durur sən kimi bihəmtayə.

Bulduğu yerdə həsəddən gün urar sayənə tiğ
Ki, rəfiq olmaya sən mahi-mələksimayə.

Oxa peykan dikilir qəmzən üçün peyvəstə
Toxunur tənə oxu qaşın ucundan yayə.

Ləli-nabın sifəti, şəhdi-müsəffadır, leyk
Acı etmiş onu səfrayi-həsəd səhbayə.

Yar meylin sənə salmazsa, Füzuli, nə əcəb,
Necə meyl etmək olur sən kimi bir rüsvayə.