Böyük Sabirə

Böyük Sabirə Müəllif: Ümmügülsüm

Mənbə: Anar (1999). Min beş yüz ilin oğuz şeri. Antologiya, I kitab. (az). Bakı: "Azərbaycan". 2017-07-08 tarixində arxivləşdirilib. 2017-07-08 tarixində istifadə olunub.

Yadımdadır, bir gün, bir axşamçağı,
Yayıldı aləmə həzin bir xəbər:
- Gülerkən gülşəndə gülün yarpağı,
Sabir, böyük şair öldü, - dedilər.
O zaman ağnlı bir ürəklə mən,
Ağlamışdım sənə, ey dahi şair!
Düşündüm, yatmadım ta səhərəcən,
Söz qoşmaq istədim hüznünə dair.
Cocuq da olsaydım, tamrdım səni,
“Molla Nəsrəddin”in hər səhfəsindən.
Az güldürməmişdi sözlərin məni,
Müdriklik duyardım xoş nəfəsindən.
Tanırdım mən səni, ey cəsur insan,
Dözürdün həyatın çətinliyinə.
Səni qorxutmurdu nə ölüm, ne qan,
Hamı heyran idi mətinliyinə.
Hər sözün aynadı qaraya, ağa,
Qorxmazdın bəylərdən, şahlardan belə.
Əyməzdin başını, dönmüşdün dağa,
Daim vunışardın cəhalət ilə.
Bəzən də ən həssas şair diliylə
Oxşardın qəzəllə qönçəni, gülü.
Nece qıydı sənə ölüm əliylə,
Ağlatdı hicranm vətəni, eli.