Canlı cənazə

Canlı cənazə Müəllif: Mirzə Əli Möcüz

Mahi-siyam gәldi, mәni saldı möhnәtә,
Ey kaş, gәlmiyәydi oruc bu vilayәtә.
Görsәn, mәhi-mübarәki, saqi, beş-on tәpik
Vur, bәd söylә mәndәn o biarü-qeyrәtә:
Ey mahi-ruzә, ey rәmәzan, ey filan, filan,
Xәlqi gәtirmә tәngә, özün salma qeybәtә!
Get hәr yerә kefindi, vәli gәlmә Tәbrizә,
Yoxdur dәvam mәndә otuz gün kәsalәtә.
İftarı yox, obaşdanı yox binәvәlәrin,
Tәklifi-şaq hәqq elәmәz bibәzaәtә.
İftar üçün kәbab edisәn bir çәrәk әti,
Ey malidar, gәl bizә, bax bir qәnaәtә!
Axşam olanda çölmәyi lәbriz edәr xanım,
Yәni ki, bir çәrәk su tökәr hәfdirәm әtә,
Qәlbi zәif edәr bu qәza, әqli tarümar,
Mәn tapdaram uşaqları, arvad dönәr itә.
Arvad mәnә-yaman, mәn ona-sillәvü tәpik,
Qan eylәri, gәr olmasa hәmsayә vasitә.
Cәngü cidal mahi-mübarәkdә çox olur,
Hәqsiz çıxar fәqir gedә gәr şikayәtә.
Varlı әgәr fәqirin әzә daş ilә başın,
Tәnbih edәr hökumәt o başı cәrahәtә.
"Xәmseyn әlf" ayәsi nazildi şәninә,
Әlhәq bahar günlәri bәnzәr qiyamәtә,
Bir il qalıb әzanә hәlә başı qoy yerә.
Ey binamaz, açma gözün, baxma saәtә!
"Yat, başüvi kәsim!"-desә vaiz, varam, bәli,
Amma yoxam oruc kimi müşkül ibadәtә.
Çay içmәsәm sәhәr gedәrәm ixtiyardәn,
Qoymazla-qoymasınla mәni baği-cәnnәtә!
Mali-yetimi molla yeyir, mәn orucluğu,
Mәn mali-hәqqә bәndәm, o mali-rәiyyәtә.
Ey yar qar, kafәr edirsәn Әlini sәn,
Әylәşmisәn Yezid kimi tәxti-xilafәtә.
Tüllabi yığmısan başuva bir mәram ilә,
Mәxfi deyil mәramin, әmu, zifәrasәtә.
İrzi qalıb eşikdә mühacirlәrin tәmam,
Әmma verir tümәnlәri әshabi-sәrbәtә.
On min tümәn fәqir pulun qoymusan evә,
Tәzvir edib, hәsir salısan sәn imarәtә....
Saqi, dünәn bu vaxtı keçirdim Bәrabdәn.
Düşdü gözüm o sәmtdә bir bikәs övrәtә.
Bimaridi, qәribidi, biixtiyar idi,
Möhtac idi qәzayә, dәvayә, himayәtә.
Mәn müztәrib baxırdım o canlı cәnazәyә,
Ağlardı gözlәrim o pәrişan qiyafәtә.
Bir tәxtәparә tәk qurumuşdu o binәva,
Gördüm o hal ilәn döşәnib xaki-zillәtә.
Zülfün edib niqab saralmış üzarinә,
Başın qoyub daş üstә, gedib xabi-rahәtә.
Şәkli bәyan edirdi ki, bu bir әziz imiş,
Biçarә bir qәza ilә düşmüş bu halәtә,
Hәr kәs ona baxıb dedi: qalmıbdı bunda can,
Mәn dә deyirdim: ömrü yetişmiş nәhayәtә.
Nagah gәtirdi huşә onu taqqataq sәsi,
Açdı gözün yavaşca, mәni saldı heyrәtә.
Bir baxdı hәsrәt ilә, yenә yumdu gözlәrin,
Әydi başın, üzün dayadı sәngi-ibrәtә.
Möcüz: bu sәs nәdir?-dedi; baxdım, dedim ki: heç!
Dövlәtlilәr gedirlә nәmazi-cәmaәtә.
Bir ah çәkdi, şölәsi yandırdı şairi,
Ya rәb, olarmı çarә bu biçarә millәtә!?