Ey əlləzi-yüvəsvis, taətlərin həbadır

Ey əlləzi-yüvəsvis, taətlərin həbadır Müəllif: İmadəddin Nəsimi

Ey əlləzi-yüvəsvis, taətlərin həbadır,
Əgri yolun zəlalət, çürük sözün xətadır.

Zənnü güman içində qalmışsan, ey yəqinsiz,
Məşkuk ilən kim aydır qılmaq əməl rəvadır?

Cüm’ə namazı niçün şərt oldu Misrü came’
Şərtin bil əvvəl, andan məşrutun et, səladır.

Ey bilməyən bu Misri, itirmə cüm’əyi kim,
Cüm’ə bu Misr içində məqbuli-kibriyadır.

Yusif kimi əzizəm Misrin içində daim,
Həqqi bilən həmişə aləmdə müqtədadır.

Adinə surətindən endi Rəsula cüm’ə,
Tanıq bu həq hədisə uş qövli-Mustafadır.

Adinə neçin oldu, adinənin adın bil,
Bu sirri ol bilir kim, həq ilə aşinadır.

Adinədir qiyamət, ol gündədir nədamət,
Ol gündə həşr olisər, ol gündə macəradır.

Ol gündədir hesabın, həm rahətü əzabın,
Ol gündə həq qatında icmai-ənbiyadır.

Adinəyi bilənlər məğfurü nacidirlər,
Məğfur olan cahanda hadiyü pişvadır.

Ey cüm’ədən xəbərsiz, cüm’ə gününü bil kim,
Ol gündə və’deyi-həqq uçmaq ilə liqadır.

Cüm’ə günün süfatı şərhü bəyana sığmaz,
Mə’nidə cüm’ə gərçi cami-cahannümadır.

Çün cüm’ə yövmi-dindir ərzü səmada həqdən,
Dinin itirmiş ol ki, adinədən cüdadır.

Ol müşriki-nəcisdir cüm’əyi qılmayan kim,
Qövlivü fe’li anın təqlid ilən riyadır.

Çün höccətül-məsakin cüm’ə günüdür, ey can,
Miskinə sor ki, miskin ayinəsi səfadır.

Came’də cüm’əyi uş hər gün qılan mənəm bil,
Qur’an imamım oldu, daim yönüm həqadır.

Adinə həcci-əkbər hüccaca həqdən endi,
Ol bibəsər nə bilsin bu sirri kim, ə’madır.

Peyğəmbərin sözüdür, həm tanrının kəlamı,
Şol əhdü şol əmanət gör kim, nə iddiadır.

İmanı yoxdur anın kim, oldu biəmanət,
Dinin itirmiş ol kim, əhdində bivəfadır.

Şol əhdü şol əmanət gər səndə varsa xoşdur,
Yoxsa, yalan imansız, həm dinsiz ol dəğadır.

Ey küfrü şirk içində sanan özünü mö’min,
İslamü şər’ü iman məxsusi-övliyadır.

Dəccal tə’nəsindən xövf eyləməz Nəsimi,
Niçün ki, ruhi-qüdsə övnü müin xudadır.