Ey sərvi-səhi, sən gələli seyr ilə bağə

Ey sərvi-səhi, sən gələli seyr ilə bağə Müəllif: Fəzli

Mənbə: Anar (1999). Min beş yüz ilin oğuz şeri. Antologiya, I kitab. (az). Bakı: "Azərbaycan". 2017-07-08 tarixində arxivləşdirilib. 2017-07-08 tarixində istifadə olunub.

Ey sərvi-səhi, sen gələli seyr ilə bağə
Sər çəkmədi ər-ər,
Çox alinəsebler özünü saldı əyağə,
Qul oldu sənubər.
Sünbül özünü zülfunə bənzətdi nigann
Gördü ki, xetadır,
Dağlarda bitər yüzi qara, başi aşağə,
Qayqulu, mükoddər.
Şol xalın içün zülfünə çoxlar dolaşıbdır, ...
Ancaq məni bilmən,
Bir danə pərvanə içün gör neçə quş düşdü duzağə,
Ram oldu müsəxxer.
Ey ruzi-qiyamət gününə münkir olanlar,
Dilbər geder oldu.
Eşitməmisən suri-rəvani çalındı qulağe,
Qopdu mənə meşhər.
Ey nuri-təcəlla günəşi perde yüzündən,
Bir ğecə götürsen,
Pərvanə kimi özü yane şəmü çirağə,
Göylərdəki extər.
Sən tək pərinin menzili viranə gerəkdir,
Ya çeşmələr üstü.
Könlüm təki virane, gözüm təki bulağe,
Gəl hey peri peyker.
Bir badə şərab istedim ol safi ləbindən,
Sərxoşdumu bilmen,
Çeşmin məni öldürməyə yapışdı biçağə,
Çekdi mənə xəncər.
Zülfun sandan könlümə sevda yeli əsdi,
Reyhanmıdı bilmən,
Xansı çiçəyin qoxusudur doldu dimağə,
Can oldu müəttər.
Dünyadan əgər Fəzli gözü sayğulu getse,
Yüzin hevəsinden,
Rəhmət yağışı toıpağının üstünə yağə,
Qəbri ola ənvər.