Qoymuşdu gər fələk məni həsrət cəmalına

Qoymuşdu gər fələk məni həsrət cəmalına Müəllif: Molla Məhəmməd Zövi

Mənbə: Tərtib edəni: Zaman Əsgərli (2005). XIX əsr Azərbaycan şeiri antologiyası (az). Milli Kitabxana. "Şərq-Qərb". Orijinal mənbədən 2016-03-05 tarixində arxivləşdirilib. Yoxlanılıb 2016-08-13.

Qoymuşdu gər fələk məni həsrət cəmalına,
Səd şükr, aqibət ki yetişdim vüsalına.

Hicri-rüxundə giryə ilə kur olan gözüm,
Baxdı doyunca arizi-fərxəndəfalına.

Artar könüldə şövqi-təmaşayi-arizin,
Baxdıqca həsrətilə sənin xəttü xalına.

Qəm çəkmə, ey könül, dəxi eyşü nişat qıl –
Kim, oldu çarə möhnətü dərdü məlalına.

Qorxum budur ki, rəşk edə bu çərxi-kəcmədar,
Həsrət qoya genə məni, ey gül, cəmalına.

Lütf etmə qeyrə, öldürü rəşk, ey pəri, məni,
Düşmə dəxi amandı, əzəlki xisalına.

Bil vəsli-yar qədrini, gəlməzmi, Zöviya,
Hicrində çəkdiyim qəmü möhnət xəyalına?