Sirlər xəzinəsi/Bu kitabın yazılması

Bu kitabın yazılması
Müəllif: Nizami Gəncəvi

Birovuz geydirmədim söz qızına donu mən.
Qəlbim nə yaz deyibsə yazmışam da onu mən.
Sənətin hər sehrinə yenə də əl atmışam,
Yeni qəlibdən çıxan bir heykəl yaratmışam.
Səhərtək əritmişəm gecələrin şamını,
Sehirkarlıq möcüzəm heyran qoyub hamını.
Yoxsula da, şaha, da hikmət nuru saçmışam.
Ülviyyət xəznəsinin hər sirrini açmışam.
Şəkərimin üstündə yad milçək dolaşmayıb.
Yad şəkər şirəsinə milçəyim bulaşmayıb.
Nuh - sənət ümmanımda batar, kəsər səsini.
Xızır - sənət çeşməmdə sındırar kuzəsini.
Bütün şahlar adına püşk atdım bu gözələ,
Bəxtinə özün düşdün, öz adın gəldi ələ.
İki söz cəngavəri yaratdı iki əsər,
İki Bəhram adıyla adları dildə gəzər.
Qiymətli qızıllardı köhnə mədənin varı,
Mənsə yeni dəryadan yığdım, inci-mirvarı.
O, Qəznədə ucaltdı sözün mülkündə bayraq.
Mənsə Rum sikkəsilə verdim sənətə növraq.
O sikkənin üstündə söz qızılı naxşıdır.
Mənim xalis qızılım ondan daha yaxşıdır.
Aldığı bəxşiş qədər dövlətim yoxdur mənim.
Lakin ondan müştərim, alıcım çoxdur mənim.
İşvə-nazlı gözəldir, sevdirər naz özünü,
Nəvazişlə oxşasan, qərib saymaz özünü.
Sözlərim əlvanlıqda gülü sayrışan bağdır,
Ürəyimin yağıyla işıq saçan çıraqdır.
Süfrənə düzülübdür sözün gözəl neməti,
Xoşla hamıdan qabaq özün gözəl neməti.
Şit deyil, duzlusa da, ləzzət apar dadından,
Bəyənməsən, ləzzəti tamam çıxsın yadından.
Söz süfrəsi başında fələklə zövq alarsan.
Öz comərdlik töhfənlə məni yada salarsan.
Sənə sadiq, vəfadar olmağın öz yeri var,
Qulluğunda dayanmaq iftixardır, iftixar.
Şahlardan hörmət-izzət, qayğı, vəfa görmüşəm,
Səninlə ülfətimdən özgə səfa görmüşəm.
Etibara bağlıdır bu xidmətim, qulluğum,
Bir məqama yüksəldər sənə sadiq qulluğum.
Tərif yazan şairlər öpdülər dərgahını,
Əbədi dərgahında öydülər öz şahını.
Nizaminin yanında özünü öyən olmaz,
Nizami olan yerdə "şairəm" deyən olmaz.
Hamını qabaqlayıb qabağa getmişəm mən,
Sənətin yollarında hamını ötmüşəm mən.
İti söz almazından ələ qılınc almışam.
Ləng gələnin başını bədənindən salmışam.
Nizami qılıncına dözməz nə baş, nə gərdən,
Ovxarı köhnəlsə də, düşməyibdir kəsərdən.
Əlçatmaz zirvədəyəm, sarsılmazdır dayağım,
Bundan da yüksəklərə dəyməlidir ayağım.
Uçuram yüksəklərə, ən uca zirvələrə,
Hünərimlə qalxıram mən uca zirvələrə.
Comərdsən, görürsən də arzumu, təlaşımı,
Ayaq basdığın yerə qoya bilim başımı.
Tozundan tuturam ki, bəlkə qalxım göylərə,
Sən məni çatdırmısan, mən çatmaram o yerə.
Bir-iki ay çalışıb, çox can atmışam ki, mən
Şahımın səcdəsində əhdə çatım yenidən.
Sədlərlə istehkamlar kəsmişdi sağ-solumu,
Hər yandan bağlamışdı mənim çıxış yolumu.
Görüşünə uçaraq can atırdım dərgaha,
Dəridən çıxmağa da, inan, hazırdım daha.
Yenə gördüm yolları aslandı, şirdi kəsən.
Dörd yanımı xəncərdi, odlu şəmşirdi kəsən.
Özümü cəsarətlə qılınca toxumuşam.
Qılınclar arasında xütbəni oxumuşam.
Söz çeşməmin suyunu qapına çiləmişəm.
Mən özümə qapında qum olmaq diləmişəm.
Ey günəş, bir zərrəyəm, sən vermisən şüamı,
Tanrı özü eşidər yəqin səhər duamı.
Könlüm incilər səpən coşqun dəryandı sənin.
Canımın gövhəriylə kəmərin yandı sənin.
Bu əbədi dünyada gündüz olsun hər gecən.
Tacının şöləsindən nurla dolsun hər gecən.
Səadətlə yaşasan bu dünyada sən indi,
Bundan gözəl səadət o dünyada sənindi