Vücudun olmasa, hec olmasın bahar, ey dust

Vücudun olmasa, hec olmasın bahar, ey dust Müəllif: Mirzə Məhəmməd Katib

Vücudun olmasa, hec olmasın bahar, ey dust,

Üzündən ayrı nədir seyri-laləzar, ey dust?

Məqami-eyşdə tut bir əyaq ilə əlimi,

Məni əyağə salıbdır bu ruzigar, ey dust.

Bu şuri-eşqdə dovri-muxalifi-gərdun

Nə edəcək mənə, lutfun ola həsar, ey dust?

O tari-zulfə, aman, urma şanə, tarıya bax,

Ki, könlüm aşiyanəsidir, etmə tarmar, ey dust.

Əgər o qaşlarını əyri tiğə oxşatsam,

Görüm, məni kəsə hər ləhzə zülfüqar, ey dust.

Öləm, mənimlə gedər qəbrə atəşi-eşqin,

Rəqiblə gəzəsən, od tutar məzar, ey dust.

Bu qəddu-qamət ilə bağa gər xuram edəsən

Ki, payi-bəndin olu sərvi-cuybar, ey dust.

Məni cevir başına, öldürüb xilas eylə,

Bu həsrət ilə qoyma intizar, ey dust.

Şəbani-hicrdə Katib nə qədər intizar cəkib,

Nə vəqtədək olacaq ceşmi əşkbar, ey dust?