Risalətun-nushiyyə/Dastani Buşu, yəni qəzəb

Risalətun-nushiyyə Dastani Buşu, yəni qəzəb
Müəllif: Yunus Əmrə

Mənbə: Yunus Əmrə. Əsərləri (PDF) (az.). "Öndər". 2004. ISBN 9952-416-00-7. 2017-05-25 tarixində arxivləşdirilib (PDF). İstifadə tarixi: 2017-05-25.

Gəl imdi aydayın buşu xəbərin,
Birin-birin sana könüldə varın.

Bənüm iləyüme kim qatlanisər,
Ki xişmimdən dəniz oda yaniser.

Nərəyə kim varam başlar kesilür,
Kimə buşar isəm oluq dəm ölür.

Kim ola bənciləyin cana qıyar,
Məgər kim bən olam, mərdanə qıyar.

Yaradılmış bana qarşu turamaz,
Bənümlə bir nəfəs həmdəm olamaz.

Hünerümə bənüm kim birikiser,
Yəxud əcəl evinə kim girişər.

Fələk bənüm ışüm başanmaya,
Mələk bənüm yolımı varımaya.

Gözümə yüz bin ər zərrə görünməz,
Hezar arslan bana bərrə görünməz.

Buşu derlər bana key bahuduram,
Düzənlik bozmağa hər dəm qaduram.

Nərəyə kim varam ot bitməz anda,
Çü nəqt oldı kimə dərd yetməz anda.

Eşidənlər bənüm qaçar sözümdən,
Ki bən də qorqaram uş kəndözümdən.

Saqın bana uyub sen gafıl olma,
Bənüm sözüm tutub imansuz ölmə.

Dek ayruğa degül bənüm qılıncum.
Bəni dəxi dutar bənüm quluncum.

Buşu kimdə isə imam gedər,
İman gərək isə varını gedər.

Buşu gəlincegiz iman nə olur,
Oda düşər, yanar ya can nə olur?

Buşu işi həman küfrü zəlaldur,
Neuzü-billah, ol ayruqsı haldur.

Saqınğıl buşudan ki, gizlüdür ol,
Nerede sezməzsən anda urur yol.

Görəsin bir kişi sakin surətdə,
Nə bilür kimsə anı ne sifətdə.

Boynmda təyləsan, əlində əsa,
Çöpü dəpretmeyə yer şöylə basa.

Görəsin ansuzın ol çıqa gəlür,
Üzüb təsbih imamə yıqa gəlür.

Uşatdı əsayı qopdı diraqa,
Yüzi qalmadı hiç kimsəyə baqa.

Sual etdüm sufi, bu necə haldur,
Sənün kibi kişidən bu mühaldur.

Üzr göstərdi kim, bən bir kişiyəm,
Fülan derlər bana fülan eşiyəm.

Bilürəm anı eyü, adı yoqdur,
Ki şərdə hiç amin irşadı yoqdur.

Bənüm kİbi kişiyə izzət etməz,
Cəvab verür bana, ögüt eşitməz.

Əsakıı urdum (ü) yaqamı dutdı,
Bana qarşu turur, Heqqi unutdı.

Nedəyım buşu tutub almış anı,
Ki məhkum eyləmiş buşu div anı.

Özüni ırlamaz ayruğı sınar,
Kİ toğru kim var İsə am qınar.

Saqın, hazırdurur daim, buşudan,
Ki dost əsrügidün buşu unudan.

Kişi kim me’şuqeye esrimeyə,
Zəlalət almış am ne deməyə.

Arı dirlik gərək dost iləyinde,
Büğz buşu nolur mə’şuq yolində.

Qaçan dost gələ deyü hazır olğıl,
Sarayımı düzətgil, hazır olğıl.

Olub xudbin oturma döşəginde,
Müdami qaim olğıl eşiginde,

Ğafıl olma, evünə oğn gelə,
Qatı uyur isən, divar dələ.

Ev İssi uyquda, oğn qıvanur,
Dutar tə’cil işin, oyana sanur.

Necə gəldiyisə uyutmadı ol,
Bilür bellü ki, qolayıncadur yol.

Ki hər kim gəldisə bildügin işlər,
Kimi yaylarü kimi anda qışlar.

Ev issüz olıcaq oğn kəkince,
Girür çıqar baxınmaz qolayınca.

Evüni qanda idün, oğn aldı,
Yer, içər, oturur, ev onun oldı.

Olursm taşra sən, ol içərü xoş,
Yəqindür iş ucı uş görəsin uş.

Bu nə haldur sana zülmət içində,
Neçə uyuyasın ğəflət içində.

Keçürdün ömrüni sən buşı ilə,
Həman zülmətdəsin sən bu xıı ilə.

Əgər səndən buşu getməyə qala,
Əzrayil ol tamardan canun ala.

Nidi verür sana elün yuduğun,
Seni unutdururmı oquduğun?!

Sanurmısm ögüdümi dəq içün,
Nəsihətdür sana cümlə Həq içün.

Taşun seccadə vü təsbihü dəstar,
İçün murdarü can belündə zünnar.

Bu vəch ilə necəsi olısar hal,
Ki hiç eyü əməl yoq, toludur qal.

Keçürməz sini taşrağı taətün,
An olmaz isa gizlü sıfatün.

Çü batin evlərini oğn aldı,
Zahirdaği əməl taşrada qaldı.

Qamusmdan sana ol ola yegrok,
Ki dosta taətün gizlüsi yegrok.

Necəsi olısar bu iş müyəssər,
Çü sultan sözi sındı oldı əbtər.

Ki sultanun önində öd ölümdür,
Əgər zərrəyisə suçdur delümdür.

Gələ bir iki tanışıq edəlüm,
Ki xəlvət qandasa ana gedəlüm.

Əya uslu kişi, sən bir xəbər ver,
Nərədə var bizə gizlənəcək yer.

Ki gəzdüm yerü gögi buhmadum,
Nə var zərrəyisəm tolmımadum.

Neçün biganəsin sən iki başdan,
Gərəksə sağışın et iki başdan.

Nə böylə cünbüş ilə ola dirlik,
Nə böylə dirlig ile ola birlik.

Ömür keçdi, hicabı yırtamadun,
Çü qulluğa ədəblə yortamadun.

Söz aynıqsı gərək sultan qatında,
Kim ana layiq oldır xidmətində.

Qaçan şol bir sipahi me’zul olur,
Ki sultan qullığmda ol qul olur.

Nəsihət nə deyəyin ğeyri bundan,
Qulın deyüməyə qullıq unudan.

Əgər qul olasın sərmayə yetür,
Zehi rüfət yedi qat gögdən Ötür.

Təmam olsa işün, yer-gög sənindür,
Nə kim dilər isən dilək sənindür.

Ki aləm cisminə sen can olasın,
Yerü gög olmaya sənsiz, dolasm.

Gər eylə əlmadun bəs qanı ol iş,
Gümanü vəhm İlə keçdi yazü qış.

Necə dövran kim, anda rəhli urdun,
Oqıyubəşərü ayət yolda turdun.

Neçə elmü əməl sən bu tapuda,
Neçə yıldan bərüsin bu qapuda.

Sözüm kəndözümedür, nüktə dəgül,
Bilün, can birlig’ ikilikdə dəgül.

Heyif ol kişiyə qala bu yoldan,
Edünsün çarə, qurtulsun bu haldan.

Ğafillikdür bizi bu yolda qoyan,
Nete ğafıl olur me’şuqi duyan?!

Süpürmedün sarayı gələ bizə,
Nə fərraş istəruz kim gələ düzə.

Neçün keçməz əcəb yol bu aradən,
Buşu aldı yolı bil hər yanadən.

Buşu xeyli zəmandur yolu almış,
Kimsən’ izləmeyüb gizlənü qalmış.

Əql casuslara söylər divanda,
Yürün, bulun düzənlik səfi qanda?

Dedi casus düzənlik halin ana,
Buşudan tağulubdur degmə yana.

Çü casus bu sözi eqle irürdi,
Neçə kim vandı xəbər dəgürdi.

Çü hiç söz qalmadı ulaşdı əqlə,
Buşuyu dutmağa iş düşdi əqlə,

Əql fıkr eyləyüb söylədi xəbər,
Buyurdı çavuşa, cəm oldı ləşkər.

Divanda söylənür nə bunca düzgün,
Şikayət buşudandur sözdə hər gün.

Səbr qam buşu kəkincə ölmiş,
Duzəngilə səfa andaq bozu İmiş.

Ayudm səbr kim tez dutsuıı anı,
Xerab etdi elü şəhri, diyarı.

Çıqa gəldi səbr ana oluq dəm,
Sanasın buşuyı ibrahim Ədhəm.

GÖrilməz oldı ol, izi bəlürmez,
Necə izi ki, hiç tozı bəlurməz.

Bu gez gördüm düzənligü səfa xoş,
Oturub eyş edərlər, nuş ola nuş.

Şunun kim dünyədə səbr ola yan,
Səfa vü zövq olur hər ləhzə kan.

Fəda canum sana, ey səbr eyəsi,
Ki səbr oldı bənüm canum ğidasi.

Qaçan kim olasın bu səbr ilə sen,
Əcəbdür olasın sonra peşiman.

Kimə səbr olsa dünyadə müyəssər,
Ana Həq verisərdür mülki-digər.

Səbr əhvalini dinlə, deyəyin,
Səbr al, ver qamu bu dünye malin.

Anunçün səbrdür ətayi-dövlət,
Ki səbr eylər qamu müfsidləri mat.

Səbr qandayısa eylükdür işi,
Müdam azad edər yadu bilişi.

Sebrlü dövləti daim olısar,
Nəsibi səbr olanlar uluyısar.

Eşitdün Yusifi ol çah içində,
Tururdı səbr ilə ol mah içində.

Bilinməzdi nə dənlüdür uzuni,
Çağırsa taşra çıqmaz Yusif üni.

Yuqaru baqar, ol çah ağzı ıraq,
Aşağada məqamı taşii topraq.

Neçə çağırdısa ün taşra çıqmaz,
Qodı çağırmağı ayruq çağırmaz.

İlahi, bən qulıın suçı var ola,
Ki bu iş bən qulun ilə yar ola.

Çü topraq bendəse qanda varam bən?
Səbr qılmaz isəm nə başaram ben?

Der, eylə gözləri yuqan baqar,
Yenilməz göz yaşı sel kibi aqar.

Ol saetdə gerü-önini dərdi,
Düşirdi kendüyi vü səbri gördi.

İrürdi dövlətə ol səbri-ali,
Ki səbr ile xoş oldı cümlə hali.

Yapışdı qoğaya, tartdılar anı,
Dedi irişdi uş dövlət nişanı.

Çü çəkdilər qoğayı çıqdı taşra,
Zehi dövlətlü kim səbri başara.

Görə səbr ilə Yusif nəyə irdi,
Ki səbrün acısı həlvayə irdi.

Səbr issi bilür ol nə İdügin,
Səadətlü tutar səbrim dedügin.

Səbr kimdeyisə ol ərşə sünər,
Ki səbr içrə bulmur dürlü hünər.

Çü hər hal sana səbr gərək xoş,
Səbr edər bu cümlə ağuyı nuş.

Səbr gərək sana hər hal içində,
Sebirsüzlər qalurlar qal içində.

Ki hər kimdə olursa səbr hali,
Olısar xeyr ilə anun meali.

Bıraq cümlə işi, qıl səbrü tədbir,
Ərən könlində olur sebr ile yer.

Nəbidür gər vəli, yol səbrə uğrar,
Əgər sən də varursan, səbr İle var.

Gözət səbri ki, ta sen kan bulasın,
Səbr bəklər isən mərcan bulasın.

Səbrsüz kişİlərün dirligİ xam,
Kİ sebr ilə eyü olur sərəncam.

Ögüt gərək isə səbr ilə iş et,
Uzayın der isən, səbr ile bit.

Nə sarb iş olsa səbr anı bitürür,
Qamu yerdən səadətlər yetürür.

Əmanət al, əmanət qoma səbri,
Bulasın səbr ilə me’racü Turi.

Səbr İlə vardı ol me’race varan,
Diriyikən ölür səbri başaran.

Yunus, sən sadiq isən gir səbrə,
Qatı sabir gərək səbr ilə dura.

Səbrdə turanun buşusı qalmaz,
Çü sebr oldı, yavuz xusı qalmaz.

Səadət istəsən səbri güzin gör,
Ki “Vellahu muinəs-sabirin” gör.

Eşitdün səbr halin ta nəhayət,
Dutanun canuna olsun bəşarət.

Usan olma, neçəmə yol əmindür,
Hərami çoq bu yolda pur kəmindür.

Əgər dinlər isən deyəm nəsihət,
Həsədlə hoqqedən saqın bəğayət.

Qedimdən bu ikidür miri-ləşkər,
Yüriyüb hər biri bildügin işlər,

Həsud bir kişİdür daim o rəncur,
Vücudi sağ ikən rənc ilə meqhur.

Məzərrətden neçəmə kim ol qaçar,
Əvəz töxmini bitməz yerə saçar.

Nə iş kim işləyə kəndüyə ziyan,
Kim ola kəndözinə eylə qıyan.

Şəkər yeyərsə dadı dalı yoqdur,
Ki tadlu dirligiylə halı yoqdur.

Həsud əli anunçün ırməz işə,
Kim kimə quyı qaza kəndü düşə.

Deyəm sana bəxilin nə idügin,
Saqmur kəndüdən kəndü yedügin.

Qazancın kəndünün kəndüyə verməz,
Ə1İ bağludurur, xeyr işə İrmez.

Bu nə haldur sana, ey faydasuz can,
Ki yoqdur ğeyretün, ey qaydasuz can.

Görə nə haldədür canunü cİsmün,
Nə kimsəsin sənü ya nədür ismün?

Bu nə kuleh nəzər, ya ne fərasət,
Ki bir dəm olmadun kəndünlə xəlvət.

Mühaldur aqil olmaqlıq bexilden,
Na kimsə alqış edər ana dildən.

Qo sevmə dünyəyi kim, qala səndən,
Dilərsən, diləməzsən ala səndən.

Süleymandan ilerü olmayasın,
Həqıqetdür cehanda qalmayasın.

Bəxil olmaq səni Heqdən ayırdı,
Qanı ğeyrət, həmiyyət qanda vardı?

Həsəddən kişi nə faidə görür,
Nəyə kim layiq isən Tenqri verür.

Nəyi nəyə gərək ol bilə gərək,
O qadirdiir verür kimə ne gərək.

Nəsibünə sənim sen nəzər eylə,
Ana görə yaraq qıl, həzər eylə.

Zekatsuz heyvan sədəqəsiiz mal,
Ne bəmırdar ola bunun kibi hal.

İnanmazsan bənə, sən kendün özlə,
Benüm dedügimi kendünde gözlə.

Nə hacət bən demək, çoq çıqdı fe’lün,
Nişanı oldurur bağlanmış əlün.

Suçı yoq kişİnün bağlanmaz əli,
Tolaşur kendüyə həm kəndü fe’li.

Çü suçun bilməz isən bildirəyin,
Tutub oğnyı əlünə verəyin.

Çün oğn yoldaşı başmı verür,
Həsudluq, bil, seni yavlaq düşirür.

Şu kim yoldaşına xəyanət eylər,
Kimə yoldaş olursa lə’nət eylər.

Sana yoldaş olam sən bİlürsən,
Səni qurtarasın toğru gəlürsən.

Toğırlıq bəsləyənə büxl irməz,
Həsəd xud kibrdür, hiç anı görməz.

Hesudun qanda(sa) bəllü bazan,
Anun getməz olur biç könli tan.

Anunçün dirligi nedəm içində,
Olur bin gəz həlak bir dəm İçində.

Yıl on iki ay anun şadlığı yoq,
Yesə ger yeməsə qayğuyile toq.

Ne söz soylar isə hövsələsi dar,
Nə dinsə tadığından bin dəxi var.

Həsəd odı anunçün yaqdı anı,
Yürürken sağ-əsən, döküldi qanı,

Həsudlıqdan həsuda faidə nə,
Könüldən taşra düşdi, nə edə nə?!

Həsud ilə bəxil sağışda dəgül,
Rədd oldılar bular, hiç işdə dəgül.

Bularun birligə İqran yoqdur,
Bulara her nə olsa an yoqdur.

Bularun şahdan qorqusı yoqdur,
Kimsənə bəgənəsi xusı yoqdur.

Nərədə olsa xəlq ürkər söz indən,
Kimsənə assı eyləməz özindən.

Bexilün gözlərində ibrət olmaz,
Kimsənəye bulardan himmət olmaz.

Ğənidür padişah, ol anı görməz,
Çəkər büxl əlini, nesneyə irmez.

Yenür nemətləri şahun bayağı,
Hiç əksilməz dunır danə darağı.

Neçə yıldan berü ol ne’meti yer,
Heqqə bir dersə dəxi şirk ilə der.

Gəlür hər gün yeni nüzlü yeni xan,
Yeni gələnlərə verür yeni ton.

Yeni sübhü yeni aqşam, yeni hal,
Yeni dövran, yeni dəm, yeni vüsal.

Qədəh yeni, yeni mey, yeni məşreb,
Yeni eyşü yen’ işrət, yeni mütrəb.

Nədür bir kişi bil ki, cümlə aləm,
Nəsibini alur ne pişü nə kəm.

Bəxil qandayısa Qarunla qopar,
Ki ol da ancılaym mala tapar.

Deyəlim dinlə Qanımın zəvaluı,
Verüb imanını vermədi malın.

Çü Qaruna tnalıyçün buyruq endi,
Zəkatı vermədi vü dini döndi.

Edər fəryad, yerə qo verəyin,
Ki boynumdan vəbali endirəyin.

Qoyıcaq yer malun üşrini seçdi,
Qıyamaz vemıegə, canına keçdi.

Ayıtdı bunca malı veriməyim,
Yeg ol kim, yer yüzində yüriməyim.

Qo bu mal əksülince bən Öləyin,
Gözüm görür ikən necə verəyin.

Zəkatın vermədi, dövləti döndi,
Xəbər bu olıcaq yer genə sundı.

Dutub əglətd’ anı belinə dəgin,
Verür kəndü əvət anın diləgin.

Görür evren dəgül Qanın suratı,
Doyamaz ol əzaba işi qatı.

Gerü fəryad edər bu gəz bəni qon,
Bolay ki, olayıdı taliüm on.

Qəti şərt eylədi üşrini verə,
Biçarəlik nəsibin kim gedərə.

Qoyıcaq yer anı gerü yuyuldı,
Vay ol kişiyə kim ol zərb uruldı.

Peşiman olıcaq yer gene tutdı,
Boğazına degin Qarunı yutdu.

Boğazına dagin tutuldı turur,
Qıyamaz mala, can tərkini ıırur.

Qatdıqdan işi yavlaq uzatdı,
Gözi baqar ikən mal yerə batdı.

Batar kəndi dəxi mah somnca,
Gedər hor gün yerə kəndü boyınca.

Qiyamətə dəgin yer yutı gedər,
Gör imdi ki, qiyamət ana neder.

Ki oddan zəncir edər(lər) malmı,
Qamu alem görə an un halını.

Olub zəncir mal boynına düşər,
Xəlaiq amü xas həb ana düşər.

Deyələr əhli məhşər ol bu haldə,
Boyun zencirlü qalmışdur vəbaldə.

Zəkatın verməyəmin halı budur,
Olır boynına zəncir malı, budur.

Nə çarədir ki, büxli görə anı,
Keçüb boynına tar oldı cəhanı.

Ğinadan faidə olmaz bəxilə,
Keçər yoxsul kibi yüz bin mal ilə.

Ərün baylığı mal ilə dəgüldür,
Neçə malluya yoxsul deyü gül dur.

Məgər kim könlüni ıldınm urdı,
Ki çevrə yanma qaranğu durdı.

Xudadan möhr uruldı himmətinə,
Gelüb kim dinlənə anun qatinə.

Nəsihət bin olursa biri sinməz,
Küfr söylər dili, hiç ağzı dinməz.

Çü aciz kendü dəxi kəndözindən,
Ki şad olan olur ğüssə yüzindən.

özinin öz ilə yoqdur hesabı,
Məgər yoq axirətdən fəthi-babı.

Nədür laye beli, ol hiç bilməz.
Ki bunlara yaraşur İş qılmaz.

Bəxil qanda isə Qarun ilədür,
Güman tutmayasın, mütləq bəladur.

Kişi kim Heqq yolından taşra dura,
Dutub boynına kendü zəncir ura.

Qamu büxl əhlinün işi bu ola,
Qedimdən qismətidür bu nevalə.

Kimün kim büxl olduyısa halı,
Əlin uraıağa male yoq məcalı.

Kimün kim kəndüsiylə qədri yoqdur,
İkİ gözləri kordur, varı yoqdur.

Bəxil olmışdı elmü hünər İssi,
Əsirgədi özin ol nəzer issi.

Diler kim büxl elindən qurtıla ol,
Əyan ola ana Həqdən yana yol.

Gəlüb əql öninə, yüz yerə urdı,
Əsər etmişdi ana büxlün odı.

Çii ağaz etdi kim sozini deye,
Qulaq dutdı eql ol kələciyə.

Öküşdür məsiyet endişə daim,
Dilərəm büxldən bən qurtulayım.

Ömür keçdi diriğa gec oyandum,
Bana bu dünya baqi qala sandum.

Dilərəm ki, bana fəryad irəsin,
Güc oltnış kişiyə sen dad irəsin.

Gör imdi əql ana nə deyişər,
Bizə gələn həsəddən əl yuyısər,

Əql bir kişidür Allaha baqar,
Uyarsan əqlə uy, ol büxli yaqar.

Əql aydur gələ bir gözlərim aç,
Səxavət qandayısa ol yana qaç.

Əlün ala səxavet gedə bilə,
Görəsin Həq yolın xoş tərtib ilə.

Denince söz səxavet dəxi irdi,
Ətaya pərdə olanı götürdi.

Oluq dəm cümlə malın yeğmalatdı,
Bu dünya cifəsın ardına atdı.

O murdar çünkim andan taşra düşdi,
Bexillər it kibi çep çevr’ülüşdi.

Şu kişi kim bu gün dünyası terkdür,
Yəqin bilgil, anım imam berkdür.

Sevəməz dünyəyi mərdan kişilər,
Baqi dirlik nedür anı dilərlər.

Baqi aləm görindi gözlərinə,
Oturdı eşq tozı gözlərinə.

Anınçiin gözləri Həqqə açıldı,
Xudadan canına rəhmət saçıldı.

Nəsi kim var isə tərk etdi yola,
Bu yol ile varan mə’şuqi bula.

Qamu elmü əməl bir tərkə dəgməz,
Ki tərki olmayan bir bərkə dəgməz.

Vəliyə vü nəbiyə tərk buyurdı,
Həlaldur tərk ana, can tərkin urdı.

Əgər izzət sevənə tərk mühaldur,
Nola sızmazsa bunda anda qaldur.

Neçə pərdədürür dostı görənlər,
Ya neyə qayıqa könül verənlər?

Qayıqmaz nesneye hiç könül ori,
Qəbul etməyələr tərksiz bulari.

Xanüman bəkləyən görməyə anı,
Qomayınca təmam fani cəhanı.

Əli toyub qodı səxavət issı,
Çün eylə buyurur yolun ulusı.

Ki yüz bin yügrügi comərd ər utdı,
Bu meydan öndülin ol aldı getdi.

Ki yüz bin dəvi qılan ana irməz,
Onun izi-tozını kimsə görməz.

Səxı bir kişidür uçmağa baqmaz,
Ki tacü hülləyə huriyə aqmaz.

Anı tuyanlara nə cənnətü hur,
Ki tərkə girənə nə hıır, nə qüsur?!

Anunçün kim təcəlli balqır ana,
Qayıqmaz zərrəcə ol dəgmə yana.

Müşahidə görən nəyə qayıqsun,
Nə var atıdan eyüyə nəyə baqsun?

Nedər iki cəhant dosta gedən,
Eşqdür sərmayə, gel, bazar edən.

Ərəz sərmayə olmaz dost qətində,
Ədəbdür varlığun şeh həzrətində.

Səxavət edər isən eşq alasın,
Təmam tərk olıcaq, eşqdə qalasın.

Səxavət əvəzini eşq bağışlar,
Bulmur eşq içində əcəb işlər.

Aşiq olana nə sərmayə vü mal,
Dilək iki, könül bir, bu nə mühal.

Gəzaf yerdə degül bu sen dedügün,
Bulursın sən səni, sən istədügün.

Səninlə sən tanış gör qandasm sən,
Sənün dövletünə bəhanəsİn sən.

Səni səndən kim eyü bilə bilə,
Keçürdün ömrüni bu dirlig ilə.

Nəyisə dirligün oldur ölümün,
Bugünki gündürür yannğı günün.

Həqqi tuyanlara bu gün yarın yoq,
Işün bu gün bitür, gözləmə artuq.

Hesab» hər kİmün yarına qaldı,
Tut eylə kim, balığı taşa saldı.

Kimün əhvali kim yarına qaldı,
Əliylə başma ol qoydı odı.

Ki zira padişahım bunda hazır,
Nə işün var deyə ferdada axır.

Gözün görür ikən gel Heqq yolma,
Qomağıl nəfsüni kəndüliginə.

Neçün qorsın səni düşvar saətə,
Qan əqlün göyərsin qiyamətə.

Qamu çig işini heb bunda bişür,
Yol uzaqdur, yüküni bunda döşür.

Ki bunda bitməyən iş anda bitməz,
Sağırmı qulağun, neçün eşitməz?!

Comərdlər duydı bunda ol zəvalı,
K’ olara vasil oldı Həqq vüsalı.

Səxayə sən Yunus verdün isə erk,
Ayıt imdi, bu yolda neylədün tərk.

Vücuhun yoğ isə könüllərə get,
Boyun verməz tamarlarum səgit.

Könül ərini öndən qoma əldən,
O qurtarur səni dürlü feTdən.

Ögüt dutar isən qoma ətəgin,
Tac eylə başuna ayağı xakin.