Bir çəragah içində iki öküz,
Otlayırlardı şad gecə-gündüz.
Nagah onlara bir qəvi aslan,
Eylədi həmlə səxt seyhə-künan.
Çün öküzlər görüb o əhvali,
Oldular fikri-xəsmdən hali.
Verdilər dal-dala o heyvanlar,
Qıldı buynuzlarıyla cövlanlar.
İttifaq eyləyi diliranə,
Durdu onlar müqabil aslanə.
Gördü aslan çü surəti-karı,
Bildi ki, həmləsi deyil karı.
Görüb aslan ki, yox işində zəfər,
Oldu rubəh misali hiylətgər.
Hiylə fikriylə ol qəvi-sövlət,
Öküzün eylədi birin dəvət.
Dedi: - Ey gavi-xoşələf, hərgah
Olasan ol rəfiqdən ikrah.
Sənə minbəd etmərəm azar,
Olusan hər çəməndə bərxürdar.
Sənə verrəm hamı ələfzarı,
Görməsən bir dirəndə azarı.
Olusan daima pənahımda,
Dərgəhi-ərşi-iştibahımda.
O qədər vəsf edib özün satdı,
Axır ol binəvanı aldatdı.
